[vc_row][vc_column][us_image image=”4985″][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]De ratio !
Richtlijn in donkere tijden van onzekerheid.
Een baken van licht voor de duistere geest.
Buridanus had een ezel in zijn achtertuin. Een braaf beest met grote tanden, spitse oren en, niet uitzonderlijk voor de soort, een sterk ontwikkeld stel hersenen. Het dier had zich toegelegd op rationeel denken en kon dan ook zonder enige overdrijving een specialist in de materie genoemd worden. Als gerenommeerd filosoof was Buridanus vanzelfsprekend uitermate trots op zijn ezel. De beste zak haver voor het dier was niet goed genoeg. Nee, hij gaf zijn ezel twéé zakken van de beste haver. Buridanus was niet alleen filosoof, hij was ook een nette filosoof en deed de haver dan ook in twee mooie gelijke nette zakken. De ezel was door het dolle heen en Buridanus pinkte een traan weg bij het zien van zoveel vreugde. De filosoof ging verder filosoferen en de ezel boog zich over de twee zakken haver om te beginnen smullen. Hij keek naar de zak links maar bedacht toen dat er geen enkele rationele grond was om net die zak te nemen, de zak rechts was immers identiek aan de zak links. Dus keek hij naar de rechtse zak haver en likkebaardde. Maar zijn sterk ontwikkelde rationele brein zei hem opnieuw dat hij geen enkele reden had om net dié zak te nemen. Dus keek hij weer naar links en dan weer naar rechts en dan weer naar links … en bleef likkebaarden. De twijfel was gezaaid. Zweetdruppels parelden over zijn hoofd door het harde denken. Geen argument voor links, geen argument voor rechts. En de honger bleef knagen…
Buridanus heeft tranen met tuiten geweend op de begrafenis van zijn rationele ezel.
Gestorven van de honger met twee identieke zakken haver voor zijn neus.
De ratio – een baken in de duisternis, vooral als je niet kan kiezen…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
